Bronk 2008

16 jr. geleden kreeg ik een formulier onder mijn neus, waarop ik vier steden moest aankruisen waar ik zou willen studeren. En net zoals de andere grote beslissingen in mijn leven maakte ik ook deze keuze snel en zonder veel nadenken. Ik had welgeteld twee redenen waarom ik voor Utrecht koos.

De eerste reden was dat ik er ooit met Tienertoer was het geweest en het me 'wel een leuke stad leek'.

De andere reden valt eenvoudig samen te vatten als: "Ik wil ver van Maastricht wonen, naar Nijmegen gaat iedereen al, Groningen is me te ver en Amsterdam is me te eng.

En zo kwam er een einde aan mijn jeugd in Groéselt en het begin van mijn studententijd in Utrecht. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat je het meisje wel uit Groéselt kunt halen, maar Groéselt niet uit het meisje. Want dit meisje krijgt het na al die jaren in het Utrechtse nog steeds warm bij het zien van het Voëgelsjete, de Ketéermeister, de Majoor, de Roej, de Blauw, de Herremenie en alle aanverwante zaken die te maken hebben het grote schuttersfeest dat 'de Broonk' heet. En omdat ik het geluk heb dat mijn ouders allebei nog in Groéselt wonen, was ik er afgelopen weken bij. Met de camera in de aanslag.

druk

Of ik een halve praktijk wilde overnemen, vroeg een ander advocatenkantoor. Ze zaten met hun handen in het haar en ze snapten er de ballen van, van dat Familierecht. Achteraf belachelijk laconiek zei ik: “ja, hoor, ik kom morgen wel langs om de dossiers op te halen".

En dus zat ik de laatste weken elke dag een kwartier te vroeg en 2,5 uur te lang op mijn werk. Om alles op de rit te krijgen en om de fouten van de vorige advocaat te herstellen. Gisteren haalde ik de laatste 2 dossiers op en als het goed blijft het daarbij.

Ik mag het hopen. Want als ik nog langer in deze permanente staat van paniek blijf, dan gaat het ten koste van mijn hart.

Maar goed, dat willen jullie allemaal niet horen. Jullie willen horen dat ik opnieuw high lights heb laten zetten en dat ik opnieuw boos ben omdat het opnieuw geen high lights zijn, maar gewoon geblondeerd. En dan ook nog eens niet blond, maar geel.

Ook willen jullie vast horen dat ik nu al kriebels in de buik heb, vanwege het naderende EK. En dat ik al een oranje pet, een oranje boa en een ‘voetballiedjes-cd’ heb gekocht, waarop André, Ali B. en de Toppers hun ding doen.

En tot slot willen jullie vast wel horen dat ik vanavond weer naar de Toppers ga. Deze keer weliswaar niet met mijn billen op een pluche fauteuil, maar al staande op het veld. Ik ben benieuwd.

Ich war kurz ein Berliner

Er heerste een vloek, op de heenweg. Een sterk persoonsgebonden vloek, want speciaal gericht op mij. Telkens als ik het stuur in mijn handen kreeg, ontstond er een Truman Show-achtige toestand doordat vanuit elke uithoek auto's opdoken, om de plek vóór mij op de snelweg in te nemen. Kortom: als ik reed was er file. En toen ik voor Berlijn besloot dat B. ook een stukje file mocht rijden - want zo ben ik: ik file, hij ook file - bleek zoiets als de avondspits in Berlijn niet te bestaan en kon hij gewoon doorrijden. Ik had er boos om kunnen worden, ware het niet dat ik uitzinnig van vreugde was: ik was in Berlijn.

En die mentale toestand is daarna gelijk gebleven, ik ben werkelijk stuiterend door Berlijn gegaan. Want alles zat ons daarna mee: ons appartement lag om de hoek bij Checkpoint Charlie, onze auto stond gratis voor de deur, het weer was prima en het gezelschap meer dan prima. En verder is Berlijn een prachtige stad, met een indrukwekkende geschiedenis, met als hoogtepunt een belachelijke muur.

N.B. Ik kan Over de muur van het Klein Orkest niet meer horen: het heeft 3 dagen onafgebroken door m'n hersenpan gejengeld. Mooi liedje hoor, maar niet als muzak.