Ich war kurz ein Berliner

Er heerste een vloek, op de heenweg. Een sterk persoonsgebonden vloek, want speciaal gericht op mij. Telkens als ik het stuur in mijn handen kreeg, ontstond er een Truman Show-achtige toestand doordat vanuit elke uithoek auto's opdoken, om de plek vóór mij op de snelweg in te nemen. Kortom: als ik reed was er file. En toen ik voor Berlijn besloot dat B. ook een stukje file mocht rijden - want zo ben ik: ik file, hij ook file - bleek zoiets als de avondspits in Berlijn niet te bestaan en kon hij gewoon doorrijden. Ik had er boos om kunnen worden, ware het niet dat ik uitzinnig van vreugde was: ik was in Berlijn.

En die mentale toestand is daarna gelijk gebleven, ik ben werkelijk stuiterend door Berlijn gegaan. Want alles zat ons daarna mee: ons appartement lag om de hoek bij Checkpoint Charlie, onze auto stond gratis voor de deur, het weer was prima en het gezelschap meer dan prima. En verder is Berlijn een prachtige stad, met een indrukwekkende geschiedenis, met als hoogtepunt een belachelijke muur.

N.B. Ik kan Over de muur van het Klein Orkest niet meer horen: het heeft 3 dagen onafgebroken door m'n hersenpan gejengeld. Mooi liedje hoor, maar niet als muzak.