Hyves/bruiloft

Hyves

Uit het niets was daar opeens een foto van mijn neef, neef T., die ik 15 jaar geleden voor het laatst had gezien. Waarschijnlijk tijdens een van de familie-uitjes waar ik destijds van walgde - want hé, ik was student en om die reden wars van alles wat burgerlijk was en 'familie-uitjes' stond in die tijd hoog op het lijstje burgerlijke dingen - maar waar ik onder lichte druk van mijn moeder toch altijd weer verscheen.

Anno 2008 mailden we, belden we, maakten we een afspraak en voila: twee weken na ons eerste contact zaten we in een restaurant. En zoals dat met sommige mensen gaat, was het alsof ik hem een paar maanden geleden voor het laatst had gezien. Het was fijn en voor herhaling vatbaar. Het blijft echter wel raar dat ik zijn - inmiddels puberende - zoon nog nooit heb gezien.


Bruiloft

Toen de eerste van mijn jaarclub trouwde, was de hele jaarclub - met partners - uitgenodigd. Dat was op dat moment logisch, omdat het studentenleven destijds nog maar net achter de rug was. Naarmate de jaren echter verstreken en het contact tussen de jaarclubgenoten minder was, werd de jaarclub niet per definitie in z'n geheel uitgenodigd. Een uitnodiging werd afhankelijk van het contact dat je met de trouwende jaarclubgenoot had had. Logisch, want de hele jaarclub - met partners - zijn toch een mannetje of 24. En dat zijn best veel mensen, die klakkeloos een groot deel van je drankbudget wegdrinken.

Gisteren was ik op een bruiloft van een jaarclubgenoot die ik 2 jaar geleden voor het laatst écht heb gesproken. We waren met z'n allen uitgenodigd en bijna niemand van ons voelde zich er thuis. Omdat bijna niemand haar echt nog kende. Maar misschien ook wel omdat de bruidegom hield van bagger (house) muziek en die op zijn verzoek dan ook de hele avond werd gedraaid.

Dat alles, samen met het feit dat ik de BOB was, maakte het een vreselijk feest. Waarvoor ik met alle liefde niet voor was uitgenodigd.

nieuwe stad

"Weg uit Utrecht", was ons antwoord als mensen vroegen waar we heen zouden gaan. Verder wisten we het niet, alhoewel we het nog net konden specificeren tot 'het oosten van Utrecht'. En dat is van Leusden, tot Leersum en zelfs tot Maurik. Geloof me. Dat is een heel groot gebied. Te groot. Een makelaar ziet je aankomen.

Toch nog onverwacht brachten we ons zoekgebied terug tot één stad. Een stadje. Met kleine steegjes, oude huizen en woonwijken midden in het groen. In het centrum zagen we een kasteeltje, een molen en een dijk:



Ik durf bijna niet te geloven dat ik daar mag gaan wonen.

titanic

Er zijn van die films die ik altijd wel zal kijken als ze op TV komen. Ik noem Notting Hill, Love Actually en - met stip op 1 binnengekomen - Alles is liefde.

Een andere film die ik altijd wel zal kijken is - goh, wat verrassend (want de titel van dit logje heet zo) - is Titanic. En dan denk ik standaard de volgende dingen:

- "Oude Rose" vertelt weliswaar het verhaal over haar en Jack, maar een groot deel van het verhaal dat ze vertelt speelt zich buiten hen af. Hoe kan ze dit dan vertellen, als het niet haar eigen waarneming is?

- De hand in de sekssene is raar. Wie legt er nu een hand vanuit ligstand tegen een raam? Ik bedoel, als ze bovenop had gezeten was het nog logisch, maar liggend?

- En dan de topper: waarom mocht Jack niet ook op de deur? Waarom probeerde hij het één keer - en dan nog halfslachtig - om daarna te kiezen voor de vriesdood?

Maar het blijft een pracht van een film. Zelfs Celine Dion met 'r panfluit doet daar geen afbreuk aan.

lente

Ik googlede even en kreeg bovenstaand logo te zien. En daar wordt dit meisje blij van. Ik krijg acuut zin in fladderbloesjes, linnen rokjes en teenslippers.

Alleen jammer dat het zo fu*king koud is.

Bo (2)

Hij heeft het overleefd en ligt as we speak laveloos in zijn mand. Nog te moe om op te staan, nog te misselijk om te drinken, en al helemaal niet in staat om zijn grote hobby uit te oefenen: eten.

Maar goed, de bobbel is weg. Net zoals een groot deel van mijn bankrekening.

bo

Als ik alle TV-zenders drie keer heen en weer ben geweest en er écht niets op tv is wil ik nog wel eens zappen naar Animal Planet. Meestal zap ik ook dan door – het zijn namelijk vaak van die documentaires over ondieren als hyena’s o.i.d. – maar soms is er een programma als “Pet Rescue”. En ook al weet ik dat ik zal huilen bij de verwaarloosde katten, vermagerde honden en verlaten paarden, toch blijf ik kijken. Om even later dan inderdaad in gejammer uit te barsten. De reden waarom ik blijf kijken is het ‘feel good’ – stukje aan het einde, waarin je ziet dat de hond als bij een wonder helemaal is opgeknapt, de kat weer gekamd en het paard steigert van plezier. Dan droog ik langzaam mijn tranen en geloof weer in een wereld waarin dierenbeulen niet bestaan.

bruggetje

Labrador Bo zou gisteren geopereerd worden. Aan een knobbeltje. Met pijn in mijn hart belde ik ’s middags ex W., in de wetenschap dat hij ‘m net had gebracht naar de dierenarts. Hij had gepiept, vertelde W., toen hij alleen in het hok werd achtergelaten. Zijn oren lagen plat en z’n staart hing laag tussen de benen. Alsof hij wist dat het geen goed nieuws was. De hele middag zat ik met een knoop in mijn maag. Hij zou onder narcose gaan, hij zou geopereerd worden en ik had die ochtend geen fatsoenlijk afscheid genomen. Ik zag een voorbode dat het fout zou gaan.

En het ging ook fout. Niet omdat hij niet meer wakker werd, maar juist omdat hij niet onder narcose kwam. Kennelijk had de nieuwe dierenarts niet genoeg middel ingespoten. En zo was mijn arme hond gisteren zinloos doodziek en mag hij maandag weer. Leg dat maar eens uit aan een labrador.