bo

Als ik alle TV-zenders drie keer heen en weer ben geweest en er écht niets op tv is wil ik nog wel eens zappen naar Animal Planet. Meestal zap ik ook dan door – het zijn namelijk vaak van die documentaires over ondieren als hyena’s o.i.d. – maar soms is er een programma als “Pet Rescue”. En ook al weet ik dat ik zal huilen bij de verwaarloosde katten, vermagerde honden en verlaten paarden, toch blijf ik kijken. Om even later dan inderdaad in gejammer uit te barsten. De reden waarom ik blijf kijken is het ‘feel good’ – stukje aan het einde, waarin je ziet dat de hond als bij een wonder helemaal is opgeknapt, de kat weer gekamd en het paard steigert van plezier. Dan droog ik langzaam mijn tranen en geloof weer in een wereld waarin dierenbeulen niet bestaan.

bruggetje

Labrador Bo zou gisteren geopereerd worden. Aan een knobbeltje. Met pijn in mijn hart belde ik ’s middags ex W., in de wetenschap dat hij ‘m net had gebracht naar de dierenarts. Hij had gepiept, vertelde W., toen hij alleen in het hok werd achtergelaten. Zijn oren lagen plat en z’n staart hing laag tussen de benen. Alsof hij wist dat het geen goed nieuws was. De hele middag zat ik met een knoop in mijn maag. Hij zou onder narcose gaan, hij zou geopereerd worden en ik had die ochtend geen fatsoenlijk afscheid genomen. Ik zag een voorbode dat het fout zou gaan.

En het ging ook fout. Niet omdat hij niet meer wakker werd, maar juist omdat hij niet onder narcose kwam. Kennelijk had de nieuwe dierenarts niet genoeg middel ingespoten. En zo was mijn arme hond gisteren zinloos doodziek en mag hij maandag weer. Leg dat maar eens uit aan een labrador.