CeeBee

vrijdag 19 augustus 2005

mietje

Ik ben niet bang aangelegd. Ja, wel bij het kijken van horrorfilms, maar in het echte leven valt het wel mee. Ik schat gevaarlijke situaties niet snel als zodanig in en vaak ben ik op het moment supreme (daar moeten allerlei leestekens op, maar ik weet niet welke) zelfs wat koeltjes.

Maar goed, ik ben dus niet snel bang. Behalve om 's nachts alleen thuis te zijn. Dan ben ik doodsbang en kan ik mijn angst ook niet relativeren. Met gespannen spieren lig ik dan in mijn bed, te luisteren naar de geluiden om me heen. En juist dan gaan alle kasten kraken en de verwarming tikken.

Die angst om 's nachts alleen thuis te zijn stamt uit mijn jeugd. Als mijn ouders weg waren sliep ik niet. Totdat ze weer thuis waren. Dat was soms een ware uitputtingsslag, want mijn ouders konden vroeger best een feestje vieren. Pas als ik de klik van de deur hoorde, viel ik in een diepe slaap.

En nu met W. is dat niet anders. Pas als ik zijn sleutels hoor, kom ik tot rust. Voordat hij dan bij mijn bed staat, ben ik al een behoorlijk eind op weg naar dromenland.