kindje ziek, moeder misselijk van de zorgen

Ik geloof niet dat er nog iemand op mijn stukjes zit te wachten. Langzaam maar zeker zal ik uit de meeste rss-lijstjes wel zijn geschrapt. En dat snap ik best, want iemand die zelden schrijft, verdient het ook niet om gevolgd te worden. En dus wordt het toch een soort van dagboek. En daar kan ik best mee leven.

Maar goed. Misschien wil die ene lezer wel weten hoe het met mij gaat? In dat geval: het gaat allemaal prima. De zaak draait goed, met ons gaat het goed en met Eva gaat het - weer - goed. Want ze was ziek, of beter gezegd: misselijk. Flesjes kwamen er projectiel-gewijs weer uit, fruithapjes bliefde de dame niet en warm eten hoefde ik al helemaal niet te proberen. Het ging van kwaad tot erger, tot ze uiteindelijk helemaal niets meer dronk, zelfs geen diksap.

En dan kun je mij dus opvegen. Want ik at niet van de zorgen, ik dronk niet van de zorgen en ik sliep niet van de zorgen. "Wat is er nou toch met je", fluisterde ik in het oor van mijn meisje, terwijl ik haar wiegde alsof ze een pasgeboren baby was. "Je moet toch wat drinken"..... Maar het hielp allemaal niets. En als ze al iets dronk, kwam het er vroeg of later toch weer uit.

Tot gisteravond. Toen bleef de diksap en de waterige melk binnen. En ging ze tevreden slapen, voor het eerst in twee dagen. En toen besefte ik dat mijn levensgeluk inmiddels direct afhankelijk is van het welzijn van mijn kind. Zoiets weet je ook pas als je moeder bent.

N.B. Mocht u denken: dan ga je toch naar de huisarts. Dat deden we uiteraard. Verder hadden we een hotline met de doktersassistente. Dan weet u dat, dat ik niet zomaar zelf wat ga uitproberen of denk: "het komt wel goed".