12 december 2009

Een paar maanden geleden bedacht ik dat ik een feest wilde geven. Gewoon, voor iedereen die ons lief was. Om te vieren dat we waren verhuisd, dat de verbouwing succesvol was afgerond, dat ik een eigen zaak was gestart en uiteraard dat The Diva Herself was geboren.

De oorspronkelijke gastenlijst bestond uit de 20 dierbaren die we normaliter een kerstkaart sturen, maar al snel was het vijfdubbele gehaald. Want zou het niet leuk zijn om ook mijn pufclub uit te nodigen? En onze collega's? En mijn jaarclub? En de schoonmaakster, dat was toch ook een aardige mevrouw? En Oma Joke - de gastouder - mocht toch ook niet ontbreken, net zomin als de aannemer en de onderaannemer die al dat prachtig werk hadden geleverd. U begrijpt het al, we gingen los.

Uiteindelijk verstuurden we zo'n 60 uitnodigingen en daarmee nodigden we een kleine 100 mensen uit. En toen begon het bange wachten, waarbij we enerzijds hoopten dat een aantal zou afzeggen en we anderzijds vreesden dat teveel mensen dat zouden doen. Uiteindelijk zegden 60 mensen toe te komen en die kwamen allemaal ook. Allemaal tegelijk, zodat je met niemand spreekt, cadeautjes maar half uitpakt en eigenlijk meer als portier dienstdoet.

En zo kon het gebeuren dat ik halverwege de avond zachtjes zuchtte: "en waarom vond ik dit nu zo'n leuk idee?". Het antwoord kwam later, toen uiteindelijk iedereen binnen was en ik onbekenden met elkaar zag lachen. En uiteraard vanwege de voortdurende stroom complimentjes die ik voor zaak, woning en dochter mocht incasseren.

N.B. Ca, Cy en K.: super bedankt voor jullie hulp. Jullie zijn lief.