ziek

Afgelopen weekend was B. een weekendje weg. Zeilen, met vrienden. Alhoewel ik er lichtjes tegen opzag om een lang weekend alleen voor Eva te zorgen, gunde ik het hem van harte. Ik zou immers ook wel weer eens een weekendje met vrienden weggaan en dan zou hij ook zonder mopperen het front bewaken. Voor wat hoort wat. En zo ging ik dan ook goedgemutst het weekend in, een weekendje moederen. Alles ging goed totdat ik zaterdagavond ziek werd. En dan niet jeetje-ik-voel-me-niet-zo-lekker, maar echt Godvergeten Hondsberoerd. Ziek als in de zin van: "ik hang boven de pleepot , maar weet niet goed welke kant voorrang heeft". Zo ziek.

En dan ben je dus alleen thuis.
Met een baby van drie maanden.
Die d'r aandacht, knuffels en flesjes wil;
En dan baal je dat je vriend in Friesland zit. 2.5 uur ver weg.
Dan baal je dat je ouders in Maastricht wonen. Eveneens 2,5 uur ver weg.
En dan baal je nog het meest dat de ouders van je vriend - die ik in alle andere gevallen zonder nadenken had gebeld - die nacht op vakantie gaan.

Terwijl ik daar boven die pleepot hing, overdacht ik mijn opties. Welke vrienden zou ik deze enorme gunst vragen? Wie kon ik op een zaterdagavond opzadelen met een kleine baby? Het antwoord kwam snel en hard: niemand.* Ik wilde niemand lastig vallen en dus belde ik B. En brak daarmee willens en wetens zijn mannenweekend af.

U begrijpt dat ik me vreselijk schuldig voelde. Maar gelukkig duurde dat gevoel maar tot 7 uur vanavond. Toen werd B. namelijk ziek. En dan niet jeetje-ik-voel-me-niet-zo-lekker, maar echt Godvergeten Hondsberoerd. Met een klein stemmetje kwam zojuist uit een grote stapel dekbed:

"ik snap nu wel waarom je mij zaterdag belde".




* Alhoewel iedereen natuurlijk achteraf zei dat ik wel degelijk had moeten/kunnen/mogen bellen. Maar toch he, dat doe je niet zo snel.