grummelke

Vraag me niet waarom, maar mijn moeder noemt de baby in mijn buik 'het grummelke'. Inmiddels weet ik niet meer beter, maar de eerste keren moest ik telkens even nadenken waar ze het over had, als ze vroeg hoe het mijn grummelke verging. Maar goed, het grummelke dus.

Het grummelke werd deze week op de film gezet en uiteraard moest ik daar bij zijn. Al was het maar omdat het grummelke zonder mij nog niet ver komt. Mede vanwege het googlespook - zie hieronder - maar ook door alle gruwelijke zwangerschaps -en bevallingsverhalen die tegenwoordig op de een of andere manier hun weg naar mij weten te vinden was ik erg bang voor deze echo. Want ook al is het 'fijn kindje kijken', het oorspronkelijke doel van de echo is natuurlijk het vinden van afwijkingen. En juist dát wil je niet: het vinden van afwijkingen.

Met koude handen zaten mijn moeder en ik dan ook bij de echoscopiste. Bang voor wat er komen ging. Pas nadat er op het schermpje een kloppend hartje verscheen en de echoscopiste 'prachtig, prachtig' bleef herhalen, durfden we te ontspannen. Onmiddellijk daarna dienden de tranen zich aan, zodat ik de rest van de echo door een waas heb gezien.

Maar dat maakte verder niets uit: onze dochter is vooralsnog kerngezond. En daar ging het om.