skyradio

Maandag ging ik na 4 weken weer eens aan het werk. “Het zou ook wel tijd worden”, denk je misschien, maar zo voelde ik dat dus helemaal niet hé. Mijn voeten protesteerden tegen dichte schoenen, mijn benen wilden alleen maar een korte broek en mijn schouders weigerden om bedekt te worden. Het was duidelijk, mijn lijf had nog moeite met het concept nette kleren.

Het lichaamsdeel dat nog de meeste moeite had was de kop. Niet alleen moest het haar weer in de krul en de ogen in de make up – want ik doe dat op vakantie dus niet he. Behalve douchen, scheren en een crèmepje (hoe schrijf je dat in godesnaam?!) doe ik niets aan lichaamsverzorging – ook de inhoud ervan moest weer aan de slag.

Een beetje wezenloos zat ik maandagochtend dan ook achter mijn bureau, te bedenken wat voor werk ik ook alweer deed en waarom ik in hemelsnaam een vak had geleerd. Na eerst door allerlei dossiers gebladerd te hebben – om te besluiten dat als het 4 weken kan wachten, het ook 4 weken en een dag kan wachten – werd ik me opeens bewust van de radiozender die door mijn kamer galmde. (Dat was niet zo hoor, hij galmde niet, maar het klinkt zo leuker. De waarheid is dat ie zo zacht staat dat je ‘m al niet meer hoort als je stevig op je toetsenbord zit te rammen). Het was Skyradio. En daar luister ik maar vier weken per jaar naar, namelijk vanaf de eerste kerstplaat tot en met tweede kerstdag.

Ik kreeg het niet over mijn hart om ‘m weer terug te draaien – ook omdat het nogal een oud ding is en daarom stoort als een idioot en ik al blij ben als ie kraakloos geluid geeft – en nu verwacht ik ieder moment ‘Last Christmas’ te horen. Maar ja, ik zag de kruidnoten ook alweer in de schappen liggen, dus laat die kerstliedjes dan ook maar komen.