wachten

Denk even terug aan een onbetantwoorde liefde. Herinner je het gevoel nog, dat je wachtte op een telefoontje of – mocht deze liefde zich de laatste 10 jr. hebben voorgedaan – op een sms-je. Dat elke piep van je telefoon je hart deed opspringen van hoop en dat je onmetelijk teleurgesteld was als bleek dat het maar een vriendin was. Dat je de telefoon niet uit het oog wilde verliezen, omdat je bang was dat je Het Telefoontje zou mislopen?

En dat je uiteindelijk – het wachten beu – besloot om dan maar vooral wél het huis te verlaten, en je telefoon achter te laten, zodat je in ieder geval niet meer hoefde te proberen om met je telekinetische gaven het ding te laten rinkelen. Maar dat je bij terugkomst dan wel onmiddellijk aan je ouders vroeg – of op je mobiel controleerde – of hij al had gebeld?

En dat je na verloop van tijd boos op jezelf werd, moe van de teleurstellingen. En dat je na een periode eindelijk door had dat hij niet meer ging bellen en dat je hart helaas weer een extra teflonlaagje had gekregen?

Nou, mijn hart heeft na 6 bezichtigingen inmiddels een paar extra teflonlaagjes. Want ondanks alle bemoedigende woorden en voorspellingen is het verlossende telefoontje er nog niet. Wel belde mijnheer de makelaar zojuist met woorden die ik nou net níet wilde horen:

- geen biedingen;
- geduld;
- vakantieperiode;
- komende weken erg rustig.

Ik ben hier echt niet voor in de wieg gelegd.