voetbal, voetbal, voetbal

Knap hoor, die mensen die op commando een stukje kunnen schrijven. Gewoon, omdat ze het beloofd hebben. Of zichzelf opgelegd. Ook als hun hoofd er niet naar staat of als het leven zich ver van hun weblog afspeelt.

Zoals nu het geval is bij mij. Mijn leven speelt zich af in Zwitserland, eerst Bern en nu Basel. Ik heb er een dagtaak aan om alle wedstrijden te bekijken, de kranten te lezen en het op internet nog eens dunnetjes over te doen.

En dus schreef ik maar niet. Totdat ik nieuws hoorde van mijn favoriete speler (na Van der Sar dan): Boula. Klote. Kut. Shit. Dat zijn de woorden die in je op komen. En dan niet voor óns, Oranje, maar voor hem en zijn vrouw.

Als steun gaat de Supportersvereniging morgen in de eerste minuut You never walk alone zingen voor Boulah. Ik weet alleen niet of hij daar nou blij mee moet zijn. Ik denk dat hij juist liever zijn hoofd leeg en koel houdt. Het is in ieder geval een mooi gebaar, dat zeker.