carnaval

Ik weet het, ik zei dat ik er niet meer over zou schrijven. Maar hee, ik ben een vrouw en niets is zo veranderlijk.

Op dit moment zijn er twee dagen achter de rug en bevind ik me in de stilte voor de (derde) storm. Mijn vader is al op weg naar Venlo - daar komt ie vandaan en hij heeft nooit in het Maastrichtse carnaval kunnen aarden - en mijn moeder ligt even te rusten.

En net als altijd overvalt me ook op deze dinsdag een gevoel van melancholie: het is alweer bijna voorbij. Ook al hebben we nog een hele middag en avond, ook al heeft mijn lichaam er inmiddels genoeg van, ook al kan ik bijna geen sjoes meer zien: het idee dat de wereld morgen weer normaal is stemt me verdrietig.

Maar goed: nu is het nog niet voorbij. Ik mag nog één keer. En daar ga ik zo lang als mogelijk van genieten.

Vasteloavend same.