actie!

Nadat B. naar de Irish Pub was vertrokken om voetbal te kijken viel mijn oog op de grote fotolijst die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Hij stond inmiddels alweer een week achteloos tegen de muur, in afwachting van zijn definitieve plaats. Vriendinnen Ce, Cy en K. hadden er al een serie foto's van zichzelf in gedaan, maar twee lege plekken overgelaten. Ik besloot de foto's van Portugal uit te spitten, op zoek naar foto's waar B. en ik redelijk appetijtelijk op stonden. Aangezien zowel B. als ikzelf verre van fotogeniek zijn, was dat geen eenvoudige opgave.

Na lang zoeken vond ik alsnog twee redelijke foto's en hing de lijst op. Daarna keek ik energiek om me heen. Ik wilde nog zo'n klusje doen, want ik voelde me helemaal nuttig en opgeruimd. Opnieuw viel mijn oog op een grote fotolijst, deze keer op een oud exemplaar, vol met foto's van ex W. en mij. De lijst had ik al een tijd geleden van de muur gehaald, maar de moed ontbrak me om er iets mee te doen. Niet uit melancholie of verdriet, maar gewoon uit pure luiheid. Daarbij had ik de lijst alweer een aantal maanden niet bewust gezien, omdat ie deel uit was gaan maken van het interieur.

En weer spitte ik door de Portugal-foto's, deze keer om er een collage van te maken, Portugal in een notendop. B. lezend in een van de boeken van Allan Folsom, 'ons' terrasje in Lissabon, mij schrijvend in het schriftje en mijn voeten vol teenringen. Best aardig, al kreeg ik vooral erg veel zin om op vakantie te gaan*

Maar wat er toen gebeurde had ik niet durven voorspellen. Zonder vooropgezet plan liep ik naar mijn hangkast, pakte daar de grote stapel niet-dringend-geen-rekeningen-maar-wel-nog-op-te-bergen-administratie en een perforator. Voordat ik het wist zat ik papieren te ordenen, nieuwe ordners in te delen, labels te beschrijven etc. etc. Ik schrok er zelf een beetje van, te meer nu het januari 2006 was toen ik voor het laatst zo'n aanval had gehad.

Twee uur later kwam B. thuis en trof mij in exact dezelfde positie aan als waarin ik was toen hij vertrok: op de bank, onder een dekentje en verdiept in een boek. Alsof ik helemaal niets had gedaan die middag**. En daarvan raakte ik een beetje teleurgesteld. Ik stel me voor dat dat het gevoel is van de gemiddelde huisvrouw, die het huis schoon houdt, de was doet, de kinderen verzorgt, de boodschappen doet, kookt en whotnot***en waarvan de man bij thuiskomt denkt: heb je wel iets gedaan, vandaag?****


* Berlijn is geboekt voor lang weekend eind april. Een mooi begin.
** Niet dat B. dat erg zou hebben gevonden, want ook hij hangt aan het principe dat weekenden nou juist zijn bedoeld om te doen waar je zin in hebt.
*** K.: ik blijf 'm leuk vinden, ook al is het bijna 10 jaar (!) geleden.
**** Ik bedoel natuurlijk niet dat élke man van een huisvrouw dat denkt, maar er zullen er genoeg zijn die denken dat het huishouden hun vrouw geen enkele moeite kost en denken dat ze de hele dag soaps kijkt of koffie drinkt met de buurvrouw.