The descent

Sommige mensen houden van horror. Ze houden van het kloppen van hun hart in de keel, van de opgebouwde spanning, de hysterische muziek en de adrenaline die vrij komt als ze schrikken.

Ik niet. Ik hou er niet van, maar het toeval wil dat alle liefdes die ik ooit had er wél van hielden.

"Gezellig” horror kijken was bijvoorbeeld vaste prik bij mijn eerste liefde. We keken dan in zijn slaapkamer, in het donkder. Zelfs het kleinste theelichtje was niet toegestaan, ‘want dat zou het effect teniet doen’. Dat dát nu juist mijn bedoeling was deed er voor hem niet toe: we keken horror en dat vereiste donkerte. Dat je uiteindelijk geen hand voor ogen kon zien in zijn kamer geeft te denken over onze relatie en hoezeer mijn mening er destijds toe deed.

En zo griezelden we. Hij met opengesperde ogen en een glimlach rond zijn mond, ik met een kussen voor mijn ogen en een rare grimas. En in plaats van me vast te houden en me op z’n minst gerust te stellen werd ik schamper uitgelachen. Ik was een mietje, vond ie. Daar was ik het best mee eens. Ik had er ook prima mee kunnen leven om als mietje nooit in mijn leven nog een horrorfilm te zien.

Maar zo ging het niet. Want stiekem kwam er een hele reeks voorbij. Zowel de oudere zoals Halloween, Nightmare on Elmstreet etc., maar ook de nieuwere als The Ring (ook nog deel 2, godbetert), The Grudge en Blair Witch Project. En alhoewel het gezelschap in de loop der jaren veranderde, veranderde mijn manier van horrorkijken niet: ik kijk nog steeds niet echt. Ik kijk langs een kussen, of tussen mijn vingers door, of door de haren van het huisdier dat het dichtst bij zit. Pas als het in de film ‘overdag’ is en de muziek niet meer hysterisch, zal ik normaal kijken. Om bij de eerste overspannen toon van een viool alweer het kussen te grijpen.

Hierdoor heb ik de laatste jaren mijn techniek om schrikscènes te vermijden verfijnd. Het gebeurt mij dan ook zelden dat ik alsnog met opengesperde ogen een schrikmoment meemaak. De momenten dat een regisseur me desalniettemin verrast, staan dan ook helder op mijn netvlies. Zo ook het moment in The Descent. Voor wie ‘m gezien heeft: het moment dat een wezen voor het eerst opduikt. Ik zag 'm niet aankomen en schrok me wezenloos. Kippenvel. En nog steeds, als ik eraan denk.

N.B. En omdat we toch bezig waren met griezelen keken we dit weekend ook nog naar The Shining. En ik maar denken dat “heeeeeeeeeeeeeere’s Johnny” oorspronkelijk uit deze film komt. Maar het was een verwijzing naar de talkshow van Johnny Carson. En zo leer je nog eens wat van je vriend, die als middlename ‘Wikipedia’ heeft. Of ‘Betweter’, maar dat klinkt dan weer zo onaardig:)