Eiffel

Dit weekend waren lief en ik in de Eiffel, in Duitsland. In een hutje op de hei. Alhoewel er nog wel meer hutjes stonden, op diezelfde hei. Want het maakte deel uit van Landal, je kent het principe wel.

Het hutje was voorzien van een open haard en na twee dagen genieten van een knetterend haardvuur bestaat mijn wensenpakket voor het grote-mensen-huis wat we ooit gaan kopen naast

een bad

(heb ik nl. nog nooit gehad en ik heb visioenen van een badkamer vol met kaarsjes, een muziekje op de achtergrond en een bad waar ik dan fijn een boekje kan lezen. En als er dan ook nog een zonnebank in de buurt is hoor je me helemaal niet meer),

een woonkeuken

(heb ik evenmin nooit gehad en ik heb visioenen van krantje, ontbijtje, een kop koffie, de radio op de achtergrond en de koffiepot binnen handbereik),

een tuin

(had ik vroeger wel en ik mis 'm iedere dag meer. Gevoelsmatig word mijn balkon ieder jaar een beetje kleiner)

nu dus ook uit een haardvuur. En dat is dus pas sinds kort, want ik vond het altijd maar onzin, dat geknetter. Niet alleen was het gewoon niet nodig (de cv is immers niet voor niets uitgevonden), ook vond ik het maar stinken en was ik er stiekem ook een beetje bang voor, voor dat vuur. Maar ik ben dus om, want het plaatje dat ik zaterdagavond had wil ik ook in mijn eigen huis: mijn lief in de weer met de open haard, een boekje op schoot, radio op de achtergrond en een tevreden snurkende hond in zijn mand. Een fijn visioen.