Siebel

"en daarna ben ik wezen shoppen", schreef hij 's middags op msn, "voor jou".

Meteen sloeg me de schrik om het hart. Shoppen? Dat betekende een cadeautje. En ik ben niet goed in cadeautjes krijgen. Ik ben namelijk als de dood dat het een Grote Miskoop is en daar kan ik niet mee omgaan. Het ontbreekt me aan het vermogen om dan enthousiast te doen. Tegenwoordig probeer ik het niet eens meer en beperk ik mijn reactie dan tot een langgerekte "oooohh".

Maar goed, B. had dus geshopt. Voor mij. Toen hij 's avonds langskwam, zette hij het kleine tasje in de gang. En ook al deed ik net alsof ik het niet zag, uiteraard wist ik het direct: het was een tasje van een juwelier. Al foeterend hing ik even later boven de stofzuiger: "Kut, kut, kut! Laat het alsjeblieft niet stom zijn! Of lelijk! Of te duur! Of te opzichtig! Please, please, please, laat hem iets moois hebben gekocht".

Een uur later gleed de spanning uit me weg, want lief had iets moois gekocht. Eenvoudige, zilveren oorbellen. Geen hangers, maar ringen. Ik had ze zelf uitgekozen kunnen hebben.

Mijn liefje heeft dus smaak en dat is fijn om te weten. Scheelt een stuk onnodige paniek in de toekomst.