Tandarts

Omdat u vooral niet moet denken dat mijn leven stilstaat in afwachting van de al dan niet gretige reactie van B. op mijn stilzwijgen - die overigens vanmiddag bij monde van een sms kwam. En nee, ik heb nog steeds niet gereageerd. Ik speel namelijk nog steeds hard to get, want als je het doet moet je het ook goed doen - vertel ik maar even over mijn ervaring bij de tandarts. Want dat gebeurde ook nog even allemaal vandaag, manmanman ik heb het druk.

Ik schreef u al dat ik een tijdje niet was geweest, bij de tandarts. Deels uit luiheid, maar door zeker net zo'n groot deel aan pure doodsangst. Want ik heb nogal wat aanvarinkjes gehad met tandartsen. Wat dacht u van tandentrekken zonder verdoving? Been there, done that. Of boren, terwijl de verdoving (nog) niet werkte? Check.

Juist dat laatste gebeurde me vanmiddag weer. Haast juichend vertelde de tandarts dat hij, naast het gaatje dat gevuld moest worden, nog een ander gaatje had gevonden. En omdat we er toch waren, zou hij dat ook meteen maar even vullen. (Nee. Nee. Nee. Zo werkt dat dus niet bij mij! Mij moet je precies vertellen wat je gaat doen, hoe lang het gaat duren en hoeveel pijn het gaat doen. Maar hij begon al te boren voordat ik uberhaupt maar kon denken aan protesteren).

En daar ging het mis. Want toen ik - zoals afgesproken - mijn linkerhand opstak om aan te geven dat ik pijn voelde, zei hij dat hij 'daar dan wel niet meer zou boren'. Om dat vervolgens direct alsnog te doen. Toen ik daarop iets driftiger mijn linkerhand op stak - en hem het liefst daarmee een draai om zijn oren had gegeven - zuchtte hij diep. Hij zuchtte. Want, tjongejonge, hoe haalde ik het in mijn hoofd om zo te zeuren?!

Daarna bleef het mis gaan. Want direct na de verdoving ging hij weer boren, op precies diezelfde pek. Nou heb ik heus geen tandheelkunde gestudeerd en weet ik echt heel weinig van verdoving, dus ik pretendeer helemaal geen kennis te hebben, maar dat je even moet wachten op enig effect van verdoving, lijkt mij toch echt een feit van algemene bekendheid.

En dus stak ik weer mijn linkerhand op. Om daarmee meteen mijn tranen weg te vegen. Ik ben weer net zo bang voor de tandarts als voorheen.