copper

Ik stond voor het rode stoplicht en wachtte. Terwijl ik in gedachten de ingredienten voor het avondeten naliep, verscheen er in mijn linkerooghoek een rood-witte schim. Een politieagent te motor.

Van politie word ik ofwel nerveus, ofwel recalcitrant. Deze keer was ik niet nerveus. Mijn auto was nog maar een paar maanden oud en ik had alle papieren. Daarbij wist ik ook nog eens zeker dat ik niets fout had gedaan. Ik ging dus voor optie 2 en keek de agent een beetje uitdagend aan. Als finishing touch trok ik ook nog mijn wenkbrauwen op, alhoewel ik niet zo goed weet waarom ik dat nou deed.

De agent keek ook mij aan en deed langzaam de klep van zijn helm omhoog. Daarbij bukte hij een beetje en keek mijn auto in. Toen verscheen er een grote grijns op zijn en mijn gezicht: ik stond oog in oog met de enige politieagent van Utrecht die ik ken.

Bizar.