bedelen

Nog niet zo heel erg lang geleden vroeg iemand mij waarom ik toch zo nodig op het internet moest schrijven. Volgens mij gebruikte ze zelfs de term "in vredesnaam". Zij vond het maar gebedel om aandacht, het zou uitsluitend om de reacties gaan. "Want", zo oreerde ze stellig, "als het om het schrijven zelf zou gaan, zou ik wel in een schriftje schrijven".

Alhoewel ik er toen vrij fel tegen in ging - het klonk immers nogal goedkoop - moet ik erkennen dat er een kern van waarheid in schuilt. Want schrijven is leuk, reacties krijgen is nog leuker. En als die reacties dan ook nog zo fijn, warm en ondersteunend zijn als op de laatste log, dan doet dat gewoon goed. Dat verwarmt het hart.

Maar schreef ik dat logje dan om de reacties? Nee. Niet zo zeer. Ik schreef meer omdat zoiets ondergeschikts, zoiets kleins mij oprecht verdriet kan doen. Omdat ik mij echt gepasseerd voelde. En omdat ik dat alles - aan één van hen - wilde laten weten.

Genoeg erover, het is "water oonder de brök". *

*Sorry, sorry, sorry, maar het is nog maar zes dagen. En ik heb de kriebels. Ik droom erover, het is constant in mijn gedachten en ik begin weer steeds meer in het Mestreechs te denken: carnaval