vriendschap

Vriendschappen hebben zo hun eigen vormen. Met de ene vriend sport je - nou ja, ik niet, maar ik heb me laten vertellen dat sommige mensen dat doen- en met de ander kijk je een filmpje. Vriend O. en ik hebben in de loop der jaren de rol van 'het geweten' van de ander overgenomen. Wij zeggen elkaar de waarheid en dat houdt in dat je de dingen zegt die de ander niet wil horen. Zo wijs ik hem er al een jaar op dat hij moet stoppen. Ik zal niet zeggen met wat, maar hij moet stoppen. Hij wil het niet horen en dus blijf ik het zeggen. Omdat ik weet dat ik gelijk heb. Omdat ook hij weet dat ik gelijk heb.

Met ex W. heb ik inmiddels een voorzichtige vriendschap opgebouwd. Dat valt ook niet te voorkomen, nu ik hem iedere week twee keer zie. Bij het brengen en halen van onze labrador Bo, want daarmee heeft hij een omgangsregeling. En zo komt het dat hij hier iedere week wel een avondje zit. TV te kijken, of een colaatje drinken. Wat wij vroeger vaak samen deden was voetbal kijken. Nee, niet de Nederlandse competitie, die kan me werkelijk gestolen worden, maar het Nederlands elftal. Onder de 21, boven de 21, het kon ons niet schelen. Zodra Oranje speelde, waren wij van de partij. En schreeuwden we ons de longen uit het lijf. Bij fouten, bij goals, bij een counter. Wij schreeuwden wat af.

Zojuist haalde Oranje onder de 21 de finale. En instinctief belde ik W. Wij blijven nu eenmaal Oranje-broeders. Exen of niet.