Tim

Hij leek zo leuk. Mijn Tim. Ik had ontelbare foto's van hem gezien en we hadden zeker 20 uur aan msn erop zitten. Het klikte en het kon dan ook niet fout gaan. Dacht ik.

Toen hij vrijdagavond belde en vroeg of hij misschien die avond al langs mocht komen zei ik snel ja. Ik kon niet wachten om hem te zien, maar vroeg wel om twee uur voorbereidingstijd. Om mijn huis op te ruimen, het bed te verschonen (je weet maar nooit) en me op alle mogelijke plaatsen te scheren ( je weet maar nooit).

Om tien uur luidde de bel en rende ik verwachtingsvol naar beneden. Met een grote zwaai deed ik de voordeur open en het liefst had ik 'm meteen dichtgezwaaid. Wat was ie klein! Wat een lelijk pak had ie aan! Het was helemaal geen lekker ding! Het was een Turk! Maar uiteraard vroeg ik 'm binnen en begon toch maar een gesprek.

Hij vertelde dat hij inderdaad geen Tim heette en dat hij in 1990 vanuit Turkije in Belgie was gaan wonen met zijn Belgische vrouw. Verder discussieerden we want we waren we het wer-ke-lijk nergens over eens. Niet over hoe je honden moest corrigeren, hoe je kinderen moest opvoeden, hoe een ideale relatie uitzag, hoe je een eigen zaak moest opstarten. Toen hij opbiechtte twee puberende kinderen te hebben ("maar die hebben hier toch niets mee te maken?") was voor mij de maat vol. Binnen twee minuten stond ie buiten. Op mijn vraag waar hij zijn auto had geparkeerd, antwoordde hij dat hij was gebracht. Ik vroeg 'm niet eens om binnen op zijn lift te wachten.

Exit Tim. Of Tarkan, of hoe zijn naam ook is.