open boek

Ik ben gezegend met een sprekend gezicht. En dat heeft dan zijn voor -en zijn nadelen. Als ik blij ben straal ik dat aan alle kanten uit. Maar als ik chagrijnig of boos ben, kun je er ook niet omheen. Je weet bij mij dus altijd in welke stemming ik ben en ik doe ook verrassend weinig moeite om dat te verbergen. Ik vind het wel gemakkelijk als mensen een bochtje om lopen als mijn gezicht op oorlog staat. Scheelt weer een confrontatie.

Maar wat je normaal niet aan mij ziet is moeheid. Slaap ik vijf of tien uur, het verschil zie je meestal niet. Tot vandaag. Vandaag hoorde ik tot drie keer toe dat ik er zo moe uitzag. En pas bij de derde keer besefte ik dat het waar was. Ik was moe. Hondsmoe. En op dat moment gaf mijn lichaam het op. Met moeite sleepte ik me naar de auto en was blij dat ik kon zitten.

Ik doe vandaag niets meer. Ik gooi er straks wat wijn in en lig om 10 uur in bed. Het leven van een hippe dertiger. Not.