tis toch een lifelog

"Mweuhaahgrhh". Dat was het eerste dat ik vandaag zei. Ik herkende meteen de tekenen van een kater: een bonkend hoofd, een tong van leer en een samentrekkende maag. "En waarom ben ik eigenlijk wakker?", zei ik hardop. Het antwoord kwam van rechts. Bo zat kaarsrecht op mijn bed en sloeg ritmisch met zijn staart. Alsof hij wilde zeggen: "Voor mij! Je bent wakker voor mij! Want nu gaan we lopen! Kom, kom, kom!!" Of dan toch in ieder geval iets van die strekking.

En dat zijn dan van die momenten. Dat je niet zo heel erg blij bent met je hond. Dat je helemaal niet blij bent met je hond. Dat je aan een bos zou willen wonen en alleen de deur maar open zou hoeven zetten. Maar nee, ik woon in de stad en het veldje ligt aan een drukke weg. Met een trage pas - bij elke stap galmde het in mijn hoofd - liep ik er naartoe. Roken hoefde ik even niet en dat wilde wat zeggen.

Thuisgekomen dook ik meteen weer in bed. 5 uur later werd ik voor de tweede keer gewekt door de tikkende staart van Bo. Tjongejonge, moest ie nu alweer? Ik was net toch nog met 'm geweest? Langzaam stond ik op en verzuchtte met veel gevoel voor drama nooit meer te drinken. Maar geloof me, zelfs ik neem me op dat moment niet serieus. En terecht, want nog geen 10 uur later nam ik alweer het volgende wijntje. En daar heb ik het wijselijk maar bij gelaten.