feestje

Steeds weer spitste ik mijn oren. Hoorde ik daar de deurbel? Nee. Hoorde ik daar een fietsbel? Nee. Mijn maag spande samen. Ik had honger. Door de zenuwen had ik geen hap door mijn keel kunnen krijgen. Mijn feestje had om 8 uur moeten beginnen en het was 8 uur. En er was nog helemaal niemand. Ik nam me heilig voor om nooit meer een feestje te geven. Want die onzekerheid kon ik niet aan.

Dat - overigens geslaagde - feestje is inmiddels twintig jaar geleden. En sindsdien heb ik nog een behoorlijk aantal feestjes gegeven. Maar die spanning is er nooit minder op geworden. En ook nu vind ik het allemaal behoorlijk eng, want ik geef morgen een feestje. Zullen er wel mensen komen?

Terwijl ik dit postje type, sms't een mij onbekende buurman van drie huizen verder dat hij ook graag wil komen. Volgens mij hoef ik me niet echt zorgen te maken..