kerst 2005

Ik voelde me beter en ging zaterdag even werken voordat ik naar Maastricht zou rijden. Na een uurtje door mijn post te hebben gekeken - en te hebben besloten dat het allemaal wel kon wachten - verliet ik het pand. Met Bo aan de riem en een zware tas om mijn schouder.

En toen gebeurde het. Bo was blij dat hij naar buiten kon en sleurde mij van enthousiasme mee. Een seconde later stond ik buiten. Met mijn sleutels aan de binnenkant en de deur in het slot.

Ja, dat is stom. En koud ook, trouwens.

Na de verlossing door een collega reed ik - in een fijn warme auto - naar Maastricht. Ik verheugde me op het melancholieke gevoel bij het horen van "Driving home for Christmas". De kans dat ik het zou horen tijdens een twee uur durende rit naar Maastricht leek mij 100%. Maar nee, ik hoorde het pas toen ik lang en breed bij mijn ouders aan tafel zat. En toen was ik niet meer in de stemming voor melancholie. Totdat ik het Limburgs liedje hoorde: "het is nog nooit zo donker geweest, of het werd altijd wel weer licht".

Kippenvel en tranen. Heel veel tranen.