flater

Anne-Floor schreef laatst over haar nachtmerrie van de middelbare school: de gymnastiekles. En dan vooral de horror van Het Kiezen. Alhoewel ik van mijn leven nog nooit als eerste van een groep ben gekozen - nou ja, misschien bij trefbal, maar dan alleen omdat ik knoepertje hard kon gooien - is Het Kiezen niet datgene wat gym zo erg voor mij maakte.

Nee, ik werd uitgelachen. Ik rende namelijk raar. Als ik ze moest geloven rende ik zelfs hilarisch. En kennelijk ren ik nog steeds raar, want tot op de dag van vandaag schieten mensen dan in de lach. Terwijl ik niet eens weet wat ik nou fout doe.

Goed, als ik rende werd ik dus uitgelachen. Dat is op zich al erg genoeg, maar daarbij heb ik me ook nog eens een keer onsterfelijk belachelijk gemaakt door bij softbal van het derde honk naar het tweede honk te rennen. In plaats van naar de finish of hoe die plaat ook heet waar je langs komt als je een punt scoort.

Niet alleen rende ik dus raar, ik rende dus ook nog de verkeerde kant op. Je begrijpt dat ik daarna helemaal nooit meer als eerste werd gekozen. Maar goed, je kon met mij wel lachen. Of een sigaretje roken, wat ik overigens met stip de beste invulling vond van die hele gymnastiekles.