Een nieuwe dag...

...een nieuw begin?

Nou nee, vandaag nog niet. Ik startte de dag met dikke tranen toen lieve E. vroeg hoe het ging. Uit het niets rolden ze over mijn wangen. Het was een echte huilbui, compleet met snotneus en rode ogen. En ook de rest van de dag bleef hangen onder die verdrietige sluier.

Het goede nieuws is dus dat de emoties terrein hebben gewonnen. Ik verstop me niet meer, maar laat ze in alle hevigheid toe. Het slechte nieuws is dat ik ze niet kan sturen. Door een verdrietig liedje barst ik onverwacht in tranen uit en de verhalen van mijn clienten raken me meer dan ik zou willen. Ik ben zo labiel als een puber en vandaag moest een willekeurige dame dat ontgelden.

En omdat ik op dat moment niet de beleefdheid kon opbrengen om excuses op te brengen doe ik het nu.

Beste mevrouw,

Vanmiddag wees u mij - terecht - op de omgevallen vuilnisbakken bij mijn kantoor, waarvan de inhoud over de straat verspreid lag. Toen ik naarbinnen liep, vroeg u mij hier iets aan te doen omdat u ervan uitging dat die vuilnisbakken bij mijn kantoor hoorden. Dat was wel niet zo, maar ik had niet het recht om zo tegen u tekeer te gaan. En toen u daarna zo lief reageerde, mij uw excuses aanbood en mij een prettig weekend toewenste, was ik te verbaasd om alsnog sorry te zeggen.

Sorry mevrouw. U had het wel niet bij het juiste eind, maar dat had ik best op een normale manier kunnen zeggen. Ik hoop dat ook u een prettig weekend heeft.

Met vriendelijke groet,

CeeBee

Zo, dat lucht op. Nu ga ik een wijntje drinken en naar de film. Ik hoop dat ie zielig is, dan vallen mijn tranen niet zo op.