de witte dagen na kerst

Ik was 10 jaar oud en het was de dag voor mijn verjaardag. Het vroor 13 graden (maar ik wil er in mijn herinnering nog wel eens naast zitten) en mijn vader had gezegd dat het zou sneeuwen. En omdat mijn vader toen nog altijd gelijk had, zou het gaan sneeuwen. Simple as that.

De dag erna werd ik met een blij gevoel wakker. Ik was jarig! Cadeautjes, een feestje! Maar nog blijer was ik met het vooruitzicht op sneeuw. Ongeduldig trok ik het rolluik omhoog en zag sneeuw. Het had gesneeuwd! Verrukt keek ik naar die witte wereld. Het maakte me niet meer uit wat ik van mijn ouders zou krijgen, mijn verjaardagscadeau lag daar.

En dat gevoel heb ik nog steeds bij sneeuw. Het is een cadeautje. Dat de wereld mooi maakt. En gisterochtend kreeg ik een onverwacht cadeautje. Bij het opstaan zag ik door het raam een witte gloed. Slaperig keek ik nog eens goed. Sneeuw! Het had gesneeuwd! Zo snel ik kon trok ik mijn schoenen aan en liep met Bo door mijn ouderlijk dorp. Het was nog stil - want belachelijk vroeg - en niemand was mij nog voorgegaan. Geen sporen van auto's, mensen of andere honden. De sneeuw was nog maagdelijk wit en knisperde onder mijn voeten. Van puur geluk maakte ik nog een extra rondje. In de sneeuw. Net als vroeger.

Mocht ik het binnenkort weer eens vergeten: het leven is mooi en alles komt altijd goed.