Tref

De eerste werkdag na mijn vakantie beleef ik altijd in opperste ontkenning. Werken? Wie? Ik? Nee, toch? Mijn bazin heeft hetzelfde en zij heeft hiervoor een ideale oplossing bedacht: de Anonieme Dag. Ik had 'm gisteren. Ik was er wel, maar niemand die het wist. De Rechtbank niet, de advocaten wederpartij niet en mijn clienten al helemaal niet. Wat onwennig drentelde ik wat door mijn kantoor en snuffelde doelloos in mijn dossiers. De stapels deelde ik in categorieen (niet dringend, dringend, spoed, BRAND!!!) en deed daar vervolgens niets mee. Uitstel in optima forma.

Waar ik wel veel aandacht aan besteedde was mijn mail. Natuurlijk niet de zakelijke, die schoof ik ongelezen in een mapje. Tsskt, alsof ik daar psychisch al toe in staat was. Nee, de leuke mail. Ik werd blij van de uitnodigingen voor etentjes, theater, feestjes en kraamvisite. Vooral de uitnodiging voor een OudeLullenBorrel van mijn oude studentenvereniging beurde me op. Ik heb nu al zin om weer even student te zijn. Te vergeten dat ik alweer zeven jaar werk. Belasting betaal, een auto heb en samenwoon. Kortom, dat ik stevig deelneem aan de grote burgerlijkheid.

Ik kreeg accuut zin om te werken en ging alsnog als een wervelstorm door mijn dossiers. Ironisch.