Serieus verhaal. Voor grapjes, zie elders

Ik had een gemiste oproep. Daarvan staan er dagelijks een stuk of wat op mijn mobiel en het merendeel is van W. Wij bellen een paar keer per dag, met elkaars voicemail. Een direct gesprek is uitzondering.

Het was Walkadog, onze hondenuitlaatservice. De schrik sloeg me om het hart. Ik had meteen visioenen van een verongelukte Bo. Met het zweet in de handen luisterde ik de voicemail af. Het was een triest bericht. Een hond van hun service was overleden als gevolg van een virus. Uit voorzorg lieten ze de honden vandaag niet uit. Dat moesten we zelf dus maar doen. Verder was er kans op besmetting, dus Bo zou ziek kunnen zijn.

Meteen belde ik W. via zijn receptioniste en omzeilde zo zijn voicemail. Dat doe ik alleen in dringende situaties en dus sloeg bij W. ook meteen de schrik om het hart. Stonden we qua schrik tenminste gelijk:)

Als een dolle reed ik naar huis en voor het eerst was ik me er niet van bewust dat ik autoreed. Mijn gedachten waren bij Bo, die vast doodziek thuis lag. Ik voelde me bij voorbaat al schuldig dat ik vanochtend niets aan hem had gemerkt.

Ik deed de sleutel in het slot en ik hoorde niets. Geen gehijg, geen geblaf. Geen tekenen van een enthousiaste Bo. "Zie je wel, hij is doodziek", verweet ik mezelf. Nog geen 2 seconden later kwam een doldrieste Bo naar beneden gerend. Hij leek me niet echt lusteloos en ook niet misselijk. Een kwartier later hing ik over zijn poep gebogen, om te zien of er bloed in zat. Ook dat was niet het geval. Ik werd langzaam weer rustig en besloot te genieten van mijn presentje van die dag: zomaar door de week in de zon door het park te lopen.

Update: enting tegen het virus was wel verlopen. Nieuwe prik gehaald. Hij is weer zo goed als nieuw.