paniek

Mijn ouders gingen altijd met de auto op vakantie. We vertrokken dan midden in de nacht en mijn vader reed ons - zonder noemenswaardige pauzes - in een ruk naar Oostenrijk. Mijn broer en ik maakten die lange reis voor mijn ouders waarschijnlijk tot hel, maar daarvan herinner ik me niets. Mijn herinneringen zijn gevuld met onbeperkt snoepen, drinken uit kleine pakjes en de eeuwige spelletjes.

Op mijn 20ste vloog ik voor het eerst en ik was gepast onder de indruk. Nerveus onderging ik het gekriebel in mijn buik bij het opstijgen en de druk op mijn oren. De keer erna vloog ik in mijn uppie naar Amerika. In Chicago moest ik een halve dag wachten op mijn overstap en ik liep uren rond met mijn gezicht op de stand "ik-doe-dit-wekelijks". In werkelijkheid scheet ik in mijn broek van angst. Ik voelde me heel alleen en vond het allemaal iets te werelds voor mij.

De jaren erna bleef ik onder de indruk van het concept vliegen. Ik hield me stipt aan richtlijnen als "twee uur van te voren inchecken" en was uit nervositeit dan het liefst drie uur van te voren aanwezig.

Dit alles veranderde in Sydney. Die dag moesten we in alle vroegte vliegen naar Bali en de wekker stond daarom om 6 uur. Op het moment dat het vliegtuig opsteeg, werd ik wakker. Met een Hele Grote Kater. Ik rende naar K., die - zo mogelijk - een nog grotere kater had. Beiden hadden we geen wekker gehoord. We belden naar de vliegtuigmaatschappij en vlogen een dag later. We bleven er eigenlijk vrij relaxed onder. De daaropvolgende vluchten ondergingen we als wereldreizigers. Nooit meer was ik te vroeg op een vliegveld.

Maar dat is allemaal ancient history en ik ben weer net zo nerveus als vroeger. Ik ga vliegen en vind het allemaal maar eng. Dat uit zich onder andere in nachtmerries waarin ik keer op keer zonder backpack aankom op Schiphol.