Mijn onvermogen

Ik ben niet getalenteerd. En dan heb ik het niet over sport of boetseren. Nee, ik ben niet goed in normale omgangsvormen. Zo ben ik niet sterk in een-op-een-gesprekken, omdat ik vrees het gesprek niet gaande te kunnen houden.

Een ander voorbeeld deed zich gisteren voor, bij Charlie. Ik zag daar een aantal mensen van mijn oude studentenvereniging. Mensen die ik nooit meer zie, maar met wie ik wel mooie tijden heb beleefd. Doorgaans aan de bar.

Ik vind het leuk om oude bekenden tegen te komen, maar niet onvoorbereid. Ik schrok bij het zien van die bekende gezichten en viel terug op mijn aloude verdedigingsmechanisme: negeren.

Hoe zou het toch komen dat mensen mij arrogant vinden?