koepel

Mijn vader was politieagent. Rechercheur. Ik vond dat vroeger niets bijzonders, ik wist niet beter. Zo af en toen ging ik wel eens naar zijn werk. Het Bureau, zoals dat bij ons thuis werd genoemd. Politieagenten liepen daar af en aan en ik kreeg van iedereen een aardig woord en een aai over mijn bol. Met de Personeelsvereniging van de Maastrichtse Politie ging ik jarenlang naar alle pretparken in Europa. Uiteraard onder begeleiding van - hoe kan het anders - rechercheurs.

Politieagenten waren in mijn beleving dus altijd aardig en leuk. Een uniform vond ik werkkleding en zelfs een colonne politieauto's initimeerde me niet. Het waren immers de collega's van pap.

Ik merk dat daar nog steeds iets van over is gebleven. Nog steeds denk ik: "hij doet alleen maar zijn werk". Zelfs als ik een boete krijg voor fout parkeren of rijden door rood.

Wat wel is veranderd is mijn reactie op een politieauto. Tenminste, als ik zelf rijd. Ik denk meteen dat ik iets fout heb gedaan. Zo ook laatst, toen ik moest stoppen. Met bevende handen gaf ik mijn rij - en kentekenbewijs. De vriendelijke agent wees me alleen even op mijn rechterachterlicht. Dat was kapot.