Charlie

W. had de oude versie van Charlie and the Chocolatefactory nooit gezien. Dat vond ik onbegrijpelijk. Ik had het boek niet gelezen en dat vond hij weer onbegrijpelijk. Maar beiden hadden we zin in de film. Ik keek er de hele dag naar uit en regelmatig spookte het Oempa-Loempa-liedje uit de eerste film door mijn hoofd. Wie die film heeft gezien, weet meteen welk deuntje ik bedoel.

Tijdens de film keek ik af en toe steels naar W. Ik was bang dat de film niet aan zijn verwachting kon voldoen. Van zijn gezicht kon ik niets aflezen, zodat ik in de pauze voorzichtig vroeg wat ie ervan vond. "Fantastisch", was het antwoord.

En als W. dat zegt meent ie het ook. Hij is niet zo van de leugentjes om te plezieren. In niets. Als hij bv. mijn nieuwe kleren niet mooi vindt, zegt hij dat. Onomwonden en duidelijk. Als W. dus iets goedkeurt - en dat is goddank meestal het geval - meent hij het ook. Ik hoef hem dan niet nogmaals om bevestiging te vragen. Alhoewel ik dat wel doe, want daarvoor ben ik vrouw.

W. vond het dus fantastisch en ik ook. Ik trok wel telkens een vergelijking met de oude versie. Dat bleef W. dan weer bespaard, die kon alleen vergelijken met een boek. Dat ie 20 jaar geleden voor het laatst had gelezen.