boos

Mijn clienten zaten tegenover me. Man en vrouw. Ouders van twee kleine kinderen. Hun kinderen, die door de Raad voor de Kinderbescherming uit huis waren geplaatst. De politie had hun bloedjes als criminelen afgevoerd.

Ze waren boos. Laaiend. Op mij, op hun gezinsvoogden, op de Raad. De man liet me weten dat hij naar de pers zou stappen. Hij had Hart van Nederland al gebeld! En ze zouden komen, dat hadden ze hem beloofd. Ze zouden komen.

Ik liet ze uitrazen. Hun verdriet moest eruit. Scheldwoorden mengden zich met tranen. Na twintig minuten zakte het wat. Het gesnotter werd minder en hun gevloek eveneens. Met gebroken stem vroegen ze me het nog eens uit te leggen. Waarom mochten hun kinderen niet thuis wonen?

Ik praatte eromheen. Ik had heel veel woorden nodig om te zeggen dat de rechter hun geen goede ouders vond.