bode

Ik was op tijd. Ik had dan wel giga-zweetplekken van de haast, maar ik was op tijd. Sterker nog, ik was te vroeg.

Ondanks de zweetplekken nam ik een plek in de zon. Ik zette mijn lijkt-duur-maar-is-van-H&M-zonnebril op de neus en stak een sigaret op. Zenuwachtig was ik niet. Nou, misschien een beetje omdat ik de zaak niet had voorbereid. Maar het was een eitje en eitjes hoef je niet voor te bereiden.

Ik keek op mijn horloge: nog tien minuten, dan moest ik toch echt naar binnen. Ik moest mijn cliënt op z'n minst even zien voordat we bij de rechter naarbinnen zouden gaan.

Een vriendelijke vrouw kwam bij me staan. Type net geen meisje, net geen vrouw. Zoals ik dus. Of ik misschien een vuurtje had. Ik antwoordde met mijn standaard-reply "ja, maar dan moet ik eerst even graven in mijn tas". De meesten grinniken dan van herkenning. Zo ook zij.

Het vrouw-meisje rookte haar sigaret bij mij op. Vijf minuten zagen we gelijkgestemden in elkaar. Dat onze mannen altijd de aanstekers kwijtwaren. En dat zich dat niet beperkte tot aanstekers, maar dat daaronder ook portemonnee's, sleutels en sigaretten vielen. En dat we er beiden niet meer boos om werden, maar ons erin berustten.

Het vrouwmeisje ging weer naar binnen en ik volgde haar vijf minuten later. Toen ik bij de zittingskamer aankwam, zag ik haar weer. Ze was de bode van de Rechtbank. En ik was opeens een advocaat.

In 10 minuten gingen we beiden van vrouwmeisje naar volwassene.