zinloos geweld

Het was een smalle gang. De Passarel over het Station Maastricht. Een overdekte brug waarmee je het station kon oversteken. Vanaf de dag dat ik mijn OV-kaart had, liep ik er elke dag doorheen. Naar en van school, van en naar de bus.

Een groep meisjes van mijn leeftijd versperde de weg. De brutaalste nam het woord. Of ik iets van haar aanhad. Ik keek naar de grond en mompelde 'nee'. Ik zette een stap naar links om haar te passeren. Zij zette een stap naar rechts en hield me weer tegen. Ze zei tegen haar vriendinnen dat ze me toch echt naar haar had zien kijken. De andere meiden knikten instemmend.

Ik zei niets en zette weer een stap naar rechts. Uit het niets duwde het brutale meisje me tegen de grond. Ze pakte een streng van mijn lange haren en trok eraan. Daarna draaide ze haar hand erom heen en trok weer. En nog eens draaide ze haar hand erom heen. Ik voelde de haren uit mijn hoofd schieten. Ik kon niets doen, behalve schreeuwen.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik een man op ons aflopen. Hij sloeg het meisje hard in d'r gezicht. Hij trok mij omhoog en duwde me richting uitgang. Ik rende tot ik buiten adem was. Voor de zekerheid rende ik toen nog een stuk verder.

Dit speelde zich af in 1990. Zou die mijnheer van toen dit in 2005 nog steeds hebben gedaan?