vertraging

Samen met mijn client zat ik in de gang. We moesten wachten op de rechter. Mijn cliënt was op van de zenuwen. Ik was door mijn kalmeringstrucs heen. Ik had al gevraagd wat hij zou gaan doen tijdens zijn vakantie, of hij een lekkere tuin had om zonnige dagen door te brengen, hoe het met zijn zoon ging etc. etc. Niets kon zijn gedachten afleiden, want hij bleef maar ijsberen door de gang. 10 stappen naar links, 10 stappen naar rechts. Draaiend op de hakken en met strakke passen. Ik verwachtte half het commando 'rechtsomkeert'.

De tijd verstreek en al gauw zaten we anderhalf uur te wachten. Ook als je cliënten wel graag een praatje maken, ben je na die tijd uitgepraat. Ik nam zijn dossier nog maar eens door.

Bij binnenkomst verontschuldigde de rechter zich. Ze had ons niet zo lang willen laten wachten. Er speelde een vaag glimlachje om haar mond. Ze stond op het punt om ons haar - kennelijke vermakelijke - reden van vertraging te vertellen. Ze hield zich in en over haar gezicht gleed het professionele masker. Een mix van gefingeerde interesse, arrogantie en daadkracht.

De zitting was een ramp. Maar mijn dag was goed: ik had de rechter even mens zien worden.