trots

Ze lachte voor het eerst, ik heb slaaptekort, ze eet zo goed, ik heb last van kloven, mijn buik wordt nooit meer strak.

Zo maar een greep onderwerpen uit een gesprek met een nieuwe moeder. Uren en uren over het wel en wee van hun gebroed.

Kortzichtig en egoistisch vond ik dat vroeger. De wereld bestond toch wel uit meer dan kinderen? We konden toch ook roddelen over die enge vriend van die ene vriendin of klagen over werk, weer of geldgebrek? Gesprekken met nieuwe moeders vond ik dodelijk saai en ging ik daarom het liefst uit de weg.

Om twee redenen is hierin verandering gekomen. Allereerst is vriendin C. moeder geworden van een geweldige, mooie, lieve, schattige baby. Ze mag van mij uren praten over dat eerste lachje, haar slaapgebrek of het zwemmen met mede-moeders. De grap is dat ze dat niet doet, want dat heeft ze zich zo voorgenomen. Waarschijnlijk omdat ze zich vroeger net zo stoorde aan die andere moeders.

De tweede reden is Bo. Die eerste tijd dat we hem hadden, was Bo het onderwerp van elk gesprek. Hij was zo lief, hij luisterde zo goed, was zoooooo leuk met kinderen. Waarschijnlijk hebben mensen toen ook gedacht: Cee, get a life.

Het enthousiasme over Bo is niet meer obcessief en ik kan weer praten over ander dingen. Wel ben ik vaak nog trots. Gisteravond in de kroeg bijvoorbeeld, toen hij bij elke tafel een aai opeiste. Vertedering ging als een wave door de zaak. Dat is nou mijn hond, denk ik dan.