schuldig

Verdriet, pijn of woede verwerk ik het best door er veel aandacht aan te besteden. Veel denken, praten of schrijven. Beetje bij beetje gaat het gevoel dan over.

Ook schuldgevoel pak ik op die manier aan, maar deze emotie laat zich minder eenvoudig leiden. Een aantal schuldgevoelens kan ik na tientallen jaren nog steeds probleemloos oproepen. 1 herinnering plaagt me soms nog in mijn dromen:

Ik ben een ukje van een jaar of zes. We zijn op vakantie in Zeeland. De hele ochtend vragen, smeken, nee, bédelen mijn broer en ik onze ouders om ons mee te nemen naar het strand. Ze willen niet, ze moeten nog allerlei dingen doen.

Na twee uur zeuren gaan mijn broer en ik zelf naar het strand (ik weet niet waarom we dat niet gewoon meteen deden, maar goed). Daar spelen we wat en krijgen zoals altijd ruzie. Omdat het er niet gezelliger op wordt, lopen we - allebei stuurs kijkend - terug naar de camping.

Op de terugweg komen we mijn ouders tegen. Met koelbox, parasol, bootje en twee tassen vol drinken en lekkers. Ze komen amper vooruit door het gewicht ervan. Scheldend lopen mijn broer en ik ze tegemoet. We laten hun weten dat we niet meer naar het strand willen. Mijn ouders - die niet van het strand houden - hebben een half uur gelopen met 30 kilo aan bagage. Om ons te horen zeggen dat we niet meer willen.

Ik krijg het er nog warm van.