nepfan

Ik ben een chauvinist in hart en nieren. Wint een Nederlander een etappe in De Tour, dan kijk ik 's avonds de Avondetappe met Mart. Heeft Verkerk zijn dag als eendagsvlieg, dan volg ik hem op de voet bij Roland Garros. Maar mijn chauvinisme stijgt tot grote hoogtes met een voetbal E -of WK. Ik dobber dan vooraan op de golven van de oranjegekte.

Ik ben dan bijna fanatieker dan W. Opeens ken ik het hele elftal en denk ik te weten wat een ruit is. Ik lees en kijk alles wat zijdelings met voetbal te maken heeft. Ik schreeuw bij foute wissels, lach bij het verlossende doelpunt en huil dikke tranen als we er weer uit liggen.

En dan houdt het op. Daags erna zijn mijn tranen gedroogd. Ik kijk niet meer. Ik lees niet meer. Mijn zee van oranjegekte is opeens windstil. Bij W. gaat het verdriet dan nog weken door. En dat niet alleen bij het E -of WK. Ook bij de kwalificatiewedstrijden. Ook bij Ajax. Ook bij het elftal jonger dan 20.

Daarin onderscheidt zich de echte van de nepfan.