Max II

De advertentie van Max, waarin hij werd aangeboden, sprak van een "binnenkater". Een kat die niet naar buiten hoefde en tevreden was met een klein balkonnetje.

Nou, dat was dan gelogen. Max helt vaak gevaarlijk ver uit het raam en het balkon is niet genoeg voor mijnheer. Hij wil naar buiten, de wijde wereld in. Als ik de deur uitga, loopt ie met me mee tot aan de voordeur. Met pijn in mijn hart sluit ik de deur dan voor zijn neus.

En dat is heus niet om hem te pesten of zo. Ik gun hem die hele wijde wereld. Het probleem is dat wij in een bovenwoning wonen. De voordeur is dus de only way out. En een kattenluik in je voordeur is inbraak-technisch niet zo slim. Ergo: hij kan niet naar buiten. Of beter: hij kan wel naar buiten, maar dan niet meer naar binnen.

Toen W. gisterochtend Bo ging uitlaten, kwam hij op straat een kater tegen. Die verdacht veel leek op Max. Die luisterde naar de naam Max. Het was Max.

Mijnheer had de hele nacht buiten rond gelopen en toch de weg weer terug gevonden. En dat is best knap, voor een binnenkater.

Daarom - en omdat je als weblogger kennelijk verplicht bent zo nu en dan je kat te eren - hier een foto van Max.