mantra

De lucht was afwisselend geel, bruin, grijs en uiteindelijk zwart. Dreigend kwamen de wolken op me af. Met mijn hoge hakken rende ik heel charmant naar mijn auto. Donderend kwam de regen naar beneden, een hels kabaal van tikkende regendruppels op het dak.

Ik besloot maar meteen naar kantoor te rijden en het spijbelmoment over te slaan. Toen ik op de hoofdweg reed, schroefden de wolken de toevoer van de regen nog wat op. De oude wissers van mijn auto konden het water niet aan en uiteindelijk zag ik geen hand voor ogen. Ik merkte dat ik steeds "O, kut" zei. Als een mantra. Stoppen was gevaarlijker dan doorrijden. Terwijl ik met mijn mantra probeerde op de weg te blijven dacht ik aan afgelopen tweede kerstdag.

Ik had net een week mijn rijbewijs en tweede kerstdag maakte ik voor het eerst een lange rit op de snelweg. Ik ging naar mijn ouders in Limburg. Ik reed de snelweg op en wist meteen dat het niet goed zat. Mist. Minder-dan-50-meter-zicht-mist.

Ik hoorde twee uur lang diezelfde mantra.