lief

W. klaagt nog wel eens dat ik geen echte vrouw ben. Ik mis namelijk het verzorgende gen. Als hij wat wil drinken, moet ie het vragen, anders schenk ik alleen iets voor mezelf in. Bij de boodschappen denk ik aan mijn eigen lunch en vergeet zijn gekookte worst. Je zou het egoisme kunnen noemen.

Net las hij mijn laatste stukjes. Hij vond me daarin liever dan in het echt. Moet ik me zorgen maken?