koken

Koken betekent voor mij: je haalt het uit de verpakking en zet het in de oven of magnetron. Als ik uit de band wil springen, koop ik een wereldgerecht van Knorr. De aanwijzingen die erop staan volg ik minutieus op en alle ingredienten meet ik keurig af. Een liter melk is een liter. En als ik maar 900 mililiter heb, haal ik een nieuw pak bij de Appie. En als het daar te laat voor is, eet ik brood. Want zomaar afwijken van de aanwijzingen, dat kan ik psychisch niet aan.

Vol bewondering kan ik dan ook kijken naar mensen die koken. Echt koken. Er wordt geproefd, er worden in het wilde weg kruiden toegevoegd en soms worden ter plekke gerechten verzonnen! Ik help alleen als ik concrete, specifieke aanwijzingen krijg. Anders raak ik van de leg.

Ook mijn moeder kookte vroeger op haar gevoel en vaak probeerde ze maar wat uit. Als ik dan aan haar vroeg hoeveel zout ergens in moest, was het antwoord vaak: "een beetje". Wat is in godesnaam een beetje? Een theelepel? Een eetlepel? In haar receptenboek staan alleen maar termen als snufje, beetje, of mijn favoriet: mespuntje. Niet bedoeld voor de mindere kookgoden, zoals ik.

Sinds ik met W. samenwoon heb ik geen probleem meer met koken. Hij kookt en ik vind het lekker.