jaloezie

Mijn hele leven vergelijk ik mezelf met anderen. Doorgaans leg ik het in die vergelijking af. Men is langer, slanker, slimmer, leuker. En dan heb ik het alleen nog maar over de personen zelf. Ook huizen, salarissen en auto's worden vergeleken en voor mijn gevoel kom ik er altijd bekaaid van af.

Mijn twee beste vriendinnen zijn allebei maatje 36, 1 meter 80 en cupje B. Als ik naast ze sta, voel ik mij een lompe dwerg. Vriendin C. is net bevallen en nu al heeft ze weer een beter figuur dan ik. Vriendin K. is een slanke den met een prachtige huid en grote kijkers.

Terwijl ik opga in mijn jaloezie, dreig ik te vergeten dat vriendin C. reuma heeft en nooit meer kan werken. Ook laat ik buiten beschouwing dat vriendin K. al jarenlang door haar onzekerheid wordt beheersd. Als ik me dan realiseer hoe ik denk, voel ik me weer schuldig dat ik dat kon vergeten.

Als tegenhanger van mijn jaloezie ben ik gezegend met de gave om te genieten van kleine dingen. Een kopje koffie van Vriendlief op mijn vrije ochtend, mijn mooi bloeiende bloemen of een verse lading salaris: ik kan er zielsgelukkig van worden. Op die momenten gun ik iedereen de grootste huizen of het mooiste lichaam. Niemand is op zo'n moment gelukkiger dan ik.