haast

Ze was gespannen, dat kon je zien aan haar witte knokkels. Haar handen omklemden haar stuur met alle kracht die ze had. Haar ogen tuurden in de verte. Ze had haast.

In volle vaart reed ze recht vooruit. Ze hield daarbij geen rekening met de rest van het verkeer. Ze rekende erop dat men wel plaats voor haar maakte. Veel voetgangers maakten van schrik een sprongetje opzij, maar dat deerde haar niet. Ze voelde zich oppermachtig.

Ik zag haar al van ver aankomen. Ik nam mij voor om niet aan de kant te gaan. Ik deed dit uiteindelijk toch, maar op het allerlaatste moment. Daar schrok ze van.

"Net goed", dacht ik. "Sommige bejaarden in een scootmobiel moet je een lesje leren". Van die gedachte schrok ik vervolgens weer.