gouden randje

De dag begon met gedonder. Niet van de weergoden, want die waren ons gunstig gezind. Er was gedonder in huis. Knallende deuren. Knallende ruzie.

Het duurde lang en eigenlijk was ik er wel klaar mee. We kwamen er toch niet uit. Hij vond zus en ik vond zo. En als we nog uren door zouden gaan, zou hij nog steeds zus vinden. Ik hield dus maar op. En daarmee vloeide ook de woede uit me weg. Als bij een wonder kon ik opeens in twee zinnen duidelijk maken waarom ik boos was. En hij begreep het. Hij was het er niet mee eens, maar hij begreep het.

Dit gebeurt me wel vaker. Tijdens ruzie is mijn doel alleen gericht op schade aanrichten. Ik ben boos en niet voor rede vatbaar. Ik zie het gewoon my way. Als de ruzie voorbij is, kan ik meestal rustig uitleggen wat me dwarszat. Kort en bondig. Zonder verwijten en gevloek. Je zou denken dat ik dit ook zonder ruzie zou kunnen, maar dat is niet zo.

Daarna werd het alsnog een dag met een gouden randje. Bo baadde een uur of twee pootje. W. en ik baadden zon. We lachten, zoenden en dronken cola. Niemand kon vermoeden dat wij eerder het bloed onder elkaars nagels vandaan hadden gehaald.