eerste keer

Mijn cliente was er nog niet. Ik wist niet goed wat te doen, dus deed ik mijn toga maar alvast aan. Dan had ik dat maar vast gehad, al begon de zitting pas over een half uur.

Met bibberende vingers knoopte ik mijn bef om. Ik ging zitten en deed een schietgebedje. Al snel kwam mijn cliente aanlopen. Waggelende tred, hoofddoekje om en henna op de vingers. Te nerveus voor een gesprek pakte ik haar dossier er maar eens bij.

Het flinterdunne dossier bestond uit een verzoekschrift en een briefje aan de Rechtbank. Verder een half A4-tje met de aantekeningen van mijn patroon. Het kon niet misgaan, had ze gezegd. Toch kon ik mijn zenuwen niet bedwingen. Mijn vingers bleven trillen.

De bode riep ons naar binnen en de Rechter heette ons welkom. De wederpartij was er niet. Ik kreeg het woord en stak van wal. Tien minuten lang lichtte ik het verzoekschrift toe. Ik ging in op alle aspecten en vergat geen enkel relevant detail. De rechter liet me uitspreken en zei na afloop dat de beschikking een week later zou volgen.

Op kantoor deed ik in geuren en kleuren mijn verhaal aan mijn patroon. Ook zij liet me helemaal uitspreken. Aan het einde gaf ze me nog wel een tip: als de wederpartij er niet is, hoef je je verzoekschrift niet toe te lichten.

Je eerste keer vergeet je nooit meer.